Γιατί όχι;

Στα εγκαίνεια την Disney World ένας δημοσιογράφος που παραβρέθηκε είπε στο γιο του Walt Disney.  "Κρίμα που δεν έζησε ο πατέρας σου να το δει."  Για να πάρει την εξής απάντηση:  "Το είδε.  Γι'αυτό μπορείτε κι εσείς σήμερα και το βλέπετε!"

Ο George Bernard Shaw λέει: "Μερικοί άνθρωποι βλέπουν τα πράγματα έτσι όπως είναι και αναρωτιούνται γιατί;  Εγώ ονειρεύομαι πράγματα που δεν έχουν υπάρξει και αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;" 
Τη στιγμή που όλοι γύρω μου προσπαθούν να αποδεχτούν πως η ζωή είναι δύσκολη και λόγω της κρίσης η κατάσταση θα χειροτερεύει συνεχώς, εγώ αντιδρώ και ονειρεύομαι μια εύκολη ζωή μέσα στη χλιδή και στον πλούτο για μένα και τα παιδιά μου.  Γιατί όχι;
Όταν οι περισσότεροι επιλέγουν να ζήσουν μέσα στην ασφάλεια του κουτιού τους εγώ αποφασίζω πως τώρα είναι η στιγμή να ρισκάρω.  Να κάνω κάτι που λίγοι θα κάνουν και να ζήσω μια ζωή που λίγοι θα ζήσουν.  Γιατί όχι;

Όταν οι περισσότεροι νέοι γονείς υστερικά πιέζουν τα παιδιά τους να διαβάζουν περισσότερο να πάρουν καλούς βαθμούς σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που σκοπό έχει να δημιουργεί υπαλλήλους, εγώ θα φροντίσω να δώσω στα παιδιά μου οικονομική μόρφωση σπρώχνοντάς τα να δημιουργήσουν δικές τους επιχειρήσεις.  Να ρισκάρουν και να παράγουν πλούτο για τον εαυτό τους.  Όχι για κάποιον άλλο. Να διαβάζουν βιβλία προσωπικής ανάπτυξης.  Αντί να εμπιστευτώ την μόρφωσή τους σε ακατάρτιστους δασκάλους οι οποίοι παρεπιπτόντως υπάλληλοι του συστήματος είναι κι αυτοί, θα την εμπιστευτώ στον Robert Kiyosaki, τον John Maxwell, τον John Assaraf, τον David Schwartz, τον Napoleon Hill, τον Jim Rohn, τον Brian Tracy, τον Og Mandino, τον Dale Carnegie, τον Les Giblin, τον Stephen Covey, τον Wayne Dyer, τον Deepek Chopra, τον Bob Proctor, τον Antony Robbins, τον Gregg Bradden, τον Eckhart Tolle, τον Les Brown.  Κι ας μην αποκτήσουν ποτέ κανένα πτυχίο.  Και θα τα ενθαρρύνω να ονειρεύονται.  Γιατί όχι;
Την ώρα που οι περισσότεροι κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους και τη δική τους επιβίωση, εγώ σκέφτομαι πώς να βοηθήσω όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ να αποκτήσουν ό,τι αξίζουν στη ζωή τους και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, αναδεικνύοντας τα προτερήματα και τις αμέτρητες δυνατότητές τους.  Τα πάντα είναι δυνατά!  Γιατί όχι;

Ο David Schwartz λέει:  "Κοιτάξτε τα πράγματα όχι όπως είναι, αλλά όπως μπορούν να γίνουν.  Ο οραματισμός προσθέτει αξία στα πάντα.  Ένας άνθρωπος που σκέπτεται μεγαλόπνοα, πάντα οραματίζεται το μέλλον.  Δεν ικανοποιείται με το παρόν." 
Αποφασίζω λοιπόν τα εξής:  
Είμαι πάντα ευγνώμων για τα μοναδικά χαρίσματα που μου έδωσε ο Θεός μου.  Την πολύτιμη υγεία μου, μια αντίληψη να διακρίνω το σωστό, μια κριτική σκέψη για να ανιχνεύω τις ευκαιρίες που μου φέρνει στο δρόμο μου, μια δημιουργική σκέψη για να σχεδιάζω το μέλλον μου, μια τεράστια ψυχική δύναμη να προχωράω πάντα μπροστά αγνοώντας τις δυσκολίες και τα εμπόδια και μια ακεραιότητα για να μην βλάπτω άλλους ανθρώπους στην πορεία μου και να μην ξεφεύγω από τις αξίες και τις αρχές μου.
Ονειρεύομαι πάντα μια καλύτερη ζωή για μένα και τους ανθρώπους που αγαπώ, και δραστηριοποιούμαι βάζοντας στόχους που με φέρνουν όλο και πιο κοντά στα όνειρά μου.  Αγωνίζομαι μέχρι να τα επιτύχω και δεν σταματώ μέχρι να τα εκπληρώσω.
Ζω μέσα στην ευμάρεια, και τον πλούτο.  Οικονομικό και ψυχικό πλούτο.  Ζω μια ευτυχισμένη ζωή και βοηθώ πάντα τους συνανθρώπους μου.  Συναντώ σημαντικούς ανθρώπους και ακολουθώ το παράδειγμά τους.  Μορφώνομαι δια βίου και εμπνέομαι από τους μέντορές μου.  Βιώνω την αγάπη όλων των ανθρώπων γύρω μου.
Δεν υπάρχει τίποτα που να αδυνατώ να αποκτήσω με τα χρήματά μου, ταξιδεύω όλο τον κόσμο και η ζωή μου είναι γεμάτη, συναρπαστική και περιπετειώδης.

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;  Δική μου δεν είναι;  Δικά μου δεν είναι τα όνειρα;  Δεν τα έκλεψα από κανέναν!  Δεν είμαι κλέφτης ονείρων.  Μην προσπαθήσει κανείς να κλέψει τα δικά μου.  Όλοι έχουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε μια καλύτερη ζωή.  Όλοι έχουμε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.  ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;

Γιατί να μην έχω ένα σπίτι ενός εκατομμυρίου ευρώ δίπλα στη Θάλασσα;  Γιατί να μην φτιάξω μια επιχείρηση σε όλο τον κόσμο;  Γιατί να μην οδηγώ τα καλύτερα αυτοκίνητα;  Γιατί να μην μεγαλώσω εγώ τα παιδιά μου;  Γιατί να μην έχουν πρότυπο εμένα αντί για μια διασημότητα αμφιβόλου ηθικής;  Γιατί να μην περνάω τον περισσότερο χρόνο ταξιδεύοντας με την οικογένειά μου;  Γιατί να μην ζήσω τη ζωή μου με πάθος και όπως την ονειρεύομαι;  ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;

«Καθώς οραματίζεστε το μέλλον σας μη φοβάστε να βλέπετε τον ουρανό.  Κανείς δεν πραγματοποίησε περισσότερα από αυτά που σχεδίασε.» - David Schwartz

Να παραγγείλουμε απ'έξω; Εγώ θα φάω ένα βιβλίο...σκέτο!

Όπως σας υποσχέθηκα σήμερα θα μιλήσω για "εκκούσια πλύση εγκεφάλου", σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης.  Πώς μπορούμε να αλλάξουμε τις διατροφικές συνήθειες του εγκεφάλου μας έτσι ώστε να συρρικνώσουμε τις αρνητικές "εθνικές οδούς" και να δημιουργήσουμε θετικά "μονοπάτια" μέσα στους νευρώνες του τέλειου υπολογιστή μας;

Ίσως κάποιοι σκέφτεστε τι λέει αυτός τώρα;  Θα μου κάνει πλύση εγκεφάλου;  Δεν θέλω κανείς να ελέγχει το μυαλό μου.  Θέλω μόνος μου να αποφασίζω τι θα ταϊσω το μυαλό μου.  Θέλω μόνος μου να ανακαλύπτω τις αλήθειες της ζωής.  Και έχετε δίκιο.  Αυτό ακριβώς θέλω να πω.  Γίνετε εσείς κύριοι του μυαλού, και της ζωής σας.  Επιλέξτε μόνοι σας την τροφή που θα του δώσετε.

Γιατί όσο και να μας ενοχλεί να το ακούμε, η πραγματικότητα είναι πως οι περισσότεροι δεν είμαστε αυτή τη στιγμή κύριοι του μυαλού μας.  Έχουμε ασυνείδητα παραχωρήσει τον έλεγχο σε άλλους.  Και μας βολεύει αυτό.  Έχει γίνει συνήθειά μας.  Και δεν κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε.  Καμμιά φορά είναι πιο εύκολο να αποφασίζει άλλος για εμάς.  Μας ξαλαφρώνει από την ευθύνη.  Αλλά έχει τεράστιο κόστος.

Θέλουμε δεν θέλουμε όλοι δεχόμαστε καθημερινά "πλύση εγκεφάλου".  Δεχόμαστε κάθε μέρα αρνητικά μυνήματα από το περιβάλλον, τους φίλους μας, τους συγγενείς, το σχολείο, τις εφημερίδες, και κυρίως από την τηλεόραση.  Τον "ηλεκτρονικό μειωτή εισοδήματος".  Κάθε μέρα παραχωρούμε το δικαίωμα σε ακατάλληλους ανθρώπους να πληκτρολογούν αρνητικότητα στον υπολογιστή μας.  Μας περνάνε το μύνημα πως ζούμε σε μια δύσκολη εποχή.  "Περνάμε κρίση."  "Καθίστε στα αυγά σας."  "Προσέξτε γιατί τα πράγματα θα χειροτερέψουν."  Και ζούμε μέσα στη ζώνη άνεσής μας όπως οι κάτοικοι της κοινότητας του Truman (The Truman Show).  Παραλυμένοι από το φόβο.  Μουδιασμένοι.  Είμαστε ελεύθεροι να δημιουργήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε αλλά δεν κάνουμε τίποτα.

Πώς λοιπόν μπορούμε να πάρουμε τον έλεγχο;  Που μπορούμε να βρούμε σωστή πνευματική τροφή;  Πρώτα από όλα χρειάζεται να κλείσουμε την τηλεόραση.  Να πούμε όχι στην καταστροφολογία.  Όχι στην εύκολη εύπεπτη πνευματική τροφή.  Να επιλέξουμε να ξεπλύνουμε το μυαλό μας από την αρνητικότητα.  Να συρρικνώσουμε τις "εθνικές οδούς" που μας οδηγούν σε αδιέξοδο.  Να επιλέξουμε εμείς τι είδους "πλύση εγκεφάλου" θα κάνουμε.  Τι πνευματική τροφή  θα δώσουμε στο μυαλό μας.

Και που πουλάνε σωστή πνευματική τροφή;  Στα βιβλιοπωλεία!  Ξέρω πολύ καλά πως δεν είναι η πιο αγαπημένη λέξη για τους περισσότερους.  Γιατί έτσι ακριβώς ήμουν κι εγώ μέχρι πριν από 17 χρόνια.  Έλεγα "ζητήστε μου ό,τι θέλετε εκτός από το να διαβάσω".  Άκουγα διάβασμα και ύψωνα τους δυο δείκτες των χεριών μου στο σχήμα του σταυρού...να διώξω το κακό!  Αλλά το κόστος του να μην αλλάξουμε συνήθειες είναι μεγάλο.  Κανείς δεν είπε πως η αλλαγή είναι εύκολη.  Είναι όμως απαραίτητη.  Και επειδή αλλάζεις μια συνήθεια μόνο με μια καινούργια συνήθεια, η αλλαγή θα μας πάρει λίγο χρόνο έτσι ώστε η εθνική οδός "Δεν μου αρέσει το διάβασμα" να αντικατασταθεί από το μονοπάτι "Το διάβασμα και η αυτοβελτίωσή μου είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον μου αλλά και για το μέλλον των παιδιών μου".  Χρειάζεται να νιώσουμε μέσα μας την σπουδαιότητα της αξίας του διαβάσματος.  Και αυτό που συνέβη σε μένα είναι πως τώρα πια δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς να διαβάζω βιβλία προσωπικής ανάπτυξης.  Ένας εκδοτικός οίκος που είναι πλούσιος σε βιβλία προσωπικής ανάπτυξης είναι ο ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ.  Ξεκινήστε άμεσα να ταϊζετε το μυαλό σας θετική σκέψη.  Δεν μπορείτε να υποστείτε το κόστος να μην το κάνετε.  Ένα καλό βιβλίο για να ξεκινήσει κανείς και ταυτόχρονα να βοηθηθεί στο να συνειδητοποιήσει την αξία του διαβάσματος είναι το βιβλίο του Burke Hedges "Πλουτίστε Διαβάζοντας".

Κάποιος είπε πως "πλούτος στη ζωή είναι οι άνθρωποι που γνωρίζεις και τα βιβλία που διαβάζεις".
Σωστά μαντεύετε πως ένας συμπληρωματικός (όχι εναλλακτικός) τρόπος να βρείτε σωστή πνευματική τροφή είναι η συναναστροφή με θετικούς, επιτυχημένους και σημαντικούς ανθρώπους.  Υπάρχουν σε αρκετά σημεία στην Ελλάδα σεμινάρια προσωπικής ανάπτυξης.  Ενημερωθείτε για αυτά.  Επιλέξτε αυτά που έχουν οικονομική συμμετοχή.  Όχι δωρεάν.  Χρειάζεται η αξία να πληρωθεί έτσι ώστε να εκτιμηθεί.  Εκεί...συχνάζουν οι θετικοί άνθρωποι.  Εκεί βρίσκεται συγκεντρωμένη η επιτυχία.  Εκεί ρέει άφθονη θετική ενέργεια και μπορεί κανείς να κάνει ένα ντουζάκι μέσα της...  Αυτή η συναναστροφή είναι επίσης ζωτικής σημασίας.  Όπως λέει και μια παροιμία "Όποιος βαδίζει με τους σοφούς, γίνεται σοφός".

Κάποια στιγμή είχα ακούσει ένα σχόλιο από κάποιον "αρνητή" ή αλλιώς "κλέφτη ονείρων".  Είχε σχολιάσει τις δραστηριότητες αυτού του είδους ως εξής:  "Τι σας κάνουν σ'αυτά τα σεμινάρια που πηγαίνετε;  Πλύση εγκεφάλου;  Σας δίνουν τίποτα και πίνετε;"  Κι εγώ του απάντησα "Ναι φυσικά!  Και μάλιστα με την συγκατάθεσή μας.  Και περνάμε απίστευτα!  Και μαθαίνουμε πως όλα είναι δυνατά στη ζωή.  Οτι είναι θεμιτό να ονειρευόμαστε και να διεκδικούμε το καλύτερο στη ζωή μας.  Νιώθουμε πολύ ωραία.  Εγώ θα κάνω αυτό.  Εσύ δες τηλεόραση."

Ο υπολογιστής μου πεινάει συνεχώς...

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε προικισμένοι από τη φύση με έναν τέλειο υπολογιστή, ανώτερο από το πιο εξελιγμένο μηχάνημα που έχει δημιουργηθεί.  Το μυαλό μας.  Είναι το σπουδαιότερο περιουσιακό μας στοιχείο.  Δυστυχώς όμως το 95% των ανθρώπων δεν συνειδητοποιούμε την αξία του, και δεν του δίνουμε την προσοχή που χρειάζεται.  Δεν το καλλιεργούμε και το αφήνουμε να υποσιτίζεται.  Γιατί κάθε μέρα που ξυπνάει πεινάει.  Μας ζητάει να φάει και εμείς το ταϊζουμε πρόχειρο φαγητό.  Σκουπίδια.  Ανοίγουμε την τηλεόραση.  Δεν του δίνουμε σωστή τροφή.  Του δίνουμε εύκολη, εύπεπτη, ανθυγειινή και κακής ποιότητας τροφή.  Και το χειρότερο από όλα είναι πως δεν συνειδητοποιούμε πως από τα ίδια σκουπίδια που ταϊζουμε το δικό μας μυαλό, τρέφεται και το μυαλό των παιδιών μας!...
Δεν συνειδητοποιούμε πως η πνευματική τροφή είναι σημαντικότερη από την βιολογική τροφή.

Από έρευνες έχει αποδειχτεί πως τα πρώτα 5 χρόνια της ζωής ενός παιδιού, οι κύριοι χειριστές του πληκτρολογίου του τέλειου αυτού υπολογιστή είναι οι γονείς.  Έχουμε την ευκαιρία να πληκτρολογίσουμε τα σωστά δεδομένα μέσα σε αυτά τα 5 πρώτα χρόνια.  Μετά, ο υπολογιστής του αποκτά κοινή χρήση από πολλούς χειριστές.  Το σχολείο, τους δασκάλους, τους φίλους, τους συγγενείς.  Το παιδί αρχίζει να αποκτά πρότυπα πέρα από τους γονείς οι οποίοι γίνονται οι κύριοι χειριστές του υπολογιστή του.

Ότι πληκτρολογούμε στα 5 πρώτα χρόνια δημιουργούν μέσα από τους νευρώνες ένα μονοπατάκι που λέγεται "Σ'αγαπώ πολύ!"  "Είσαι πολύ έξυπνος"  "Είσαι πολύ όμορφη"  "Μπράβο!"  "Δεν πειράζει δοκίμασε ξανά και θα τα καταφέρεις".  "Μπορείς να πετύχεις οτιδήποτε"  "Σε εμπιστεύομαι"  Ή έχει τη μορφή επιβράβευσης για κάτι που κατάφερε.  Και έτσι ο υπολογιστής προγραμματίζεται "Είμαι σημαντικός!  Με αγαπάνε.  Είμαι χρήσιμος και ικανός.  Μπορώ να πετύχω ό,τι θέλω στη ζωή μου.  Επιτυχία=επιβράβευση".  Γιατί όσο περισσότερες φορές επαναλαμβάνονται τα μυνήματα, το αρχικό μονοπάτι αποκτά κίνηση και μετατρέπεται σιγά σιγά σε εθνική οδό που λέγεται "Είμαι ευφυής, ικανός, αγαπητός και χρήσιμος"

Ή λέγεται "Είσαι ίδιος με τον πατέρα σου...άχρηστος"  "Η δασκάλα μας είπε ότι δεν τα παίρνει τα γράμματα"  "Ο αδερφός σου είναι πιο έξυπνος".  Ή έχει τη μορφή τιμωρίας και πόνου για μια ζημιά που έκανε π.χ. ένα χαστούκι για ένα ποτήρι που έσπασε και ο υπολογιστής προγραμματίζεται "Τα αντικείμενα είναι πιο σημαντικά από εμένα."  "Όλα είναι δύσκολα"  "Ό,τι και να κάνω δεν είναι αρκετό για σένα (για να με αποδέχεσαι και να με αγαπάς)"  "Δεν τα παίρνω εύκολα τα γράμματα".
Έτσι αν επιχειρήσει να κάνει κάτι σημαντικό και δεν τα καταφέρει με την πρώτη, αμέσως στο μυαλό του προβάλλει τη δικαιολογία που έχει γίνει με τη συχνή χρήση εθνική οδός ότι "Δεν πειράζει έτσι κι αλλιώς και ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε πως δεν είμαι για μεγάλα πράγματα".  Έτσι παραιτείται οριστικά από την προσπάθεια.  Δεν ξαναεπιχειρεί τίποτα.  Πολλά παιδιά καταλήγουν και σε ακραίες μορφές παραίτησης (ναρκωτικά, απομόνωση στην εικονική πραγματικότητα, αλκοόλ, αυτοκτονία).

Και όλα ξεκινάνε από το δικό μας εγωισμό.  Είμαστε υπεράνω.  Ανεπίδευτοι μαθήσεως.  Τα ξέρουμε όλα.  Δεν φροντίζουμε να δώσουμε σωστή τροφή στο δικό μας τέλειο υπολογιστή.  Στο αεροπλάνο οι οδηγίες λένε: "Σε περίπτωση αποσυμπίεσης της καμπίνας, οι γονείς πρώτα να φορέσουν τη δική τους μάσκα και μετά να βοηθήσουν τα παιδιά τους να βάλουν τη δική τους."
Ο David Schwartz λέει:  "Ένα μυαλό που θρέφεται μόνο από τον εαυτό του πολύ συχνά υποσιτίζεται, γίνεται αδύναμο και ανίκανο να δημιουργήσει προοδευτική σκέψη.  Οι άλλοι μας δίνουν μια υπέροχη πνευματική τροφή."

      Δυστυχώς οι περισσότεροι έχουμε προγραμματίσει λάθος τους υπολογιστές μας.  Τα καλά νέα είναι πως αν μια εθνική οδός χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο, συρρικνώνεται.  Σιγά σιγά μετατρέπεται σε μονοπάτι.  Το οδόστρωμα διαβρώνεται και αρχίζουν να φυτρώνουν χόρτα.  Μετά από καιρό τίποτα δεν θυμίζει πως υπήρχε εκεί μια εθνική οδός.  Μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις αρνητικές εθνικές οδούς με θετικά μονοπατάκια.  Αλλά αυτό θα είναι το θέμα της επόμενης ανάρτησης.

      Όσο αναπτύσσεται η τεχνολογία και ο ανταγωνισμός στο χώρο εργασίας και γενικά στο εμπόριο γίνεται όλο και μεγαλύτερος, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να βοηθήσουμε τα νέα παιδιά, δίνοντάς τους όλα τα εφόδια για να επιβιώσουν.  Το κόστος είναι πολύ μεγάλο για όσους αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν.  Αυτό θα συμβεί από τη βάση αξιών που παίρνουν από τους γονείς.  Αν οι γονείς είμαστε εγωιστές και δεν παραδεχόμαστε ότι ο κόσμος και η πληροφόρηση τρέχει με ταχύτητα φωτός και μας έχει προσπεράσει και χρειαζόμαστε να είμαστε ανοιχτοί στη μάθηση και στην αλλαγή απλά καταδικάζουμε τα παιδιά μας.  Επειδή αγαπάμε πιο πολύ τον εαυτούλη μας.  Δεν θέλουμε να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας.  Χρειάζεται να δεχτούμε πως δεν είμαστε παντογνώστες έτσι ώστε να δώσουμε περιθώρια στον εαυτό μας να διδαχτούμε.  Τι μπορείς να διδάξεις κάποιον με κλειστό μυαλό που τα ξέρει όλα;

      Κάποιος είπε "Ένα μυαλό είναι όπως ένα αλεξίπτωτο.  Για να λειτουργεί σωστά πρέπει να είναι ανοιχτό". 

      Την επόμενη φορά θα γράψω για "εκκούσια πλύση εγκεφάλου".  Πώς μπορούμε ξεπλύνουμε την αρνητική σκέψη και να στρώσουμε τις θετικές εθνικές οδούς μέσα στους νευρώνες του τέλειου υπολογιστή μας.

 

Και αυτό θα περάσει...

Ένας μεγάλος και τρανός βασιλιάς της Περσίας συγκέντρωσε όλους τους σοφούς της χώρας του και τους ανέθεσε να του φτιάξουν ένα χρυσό δαχτυλίδι που να τον κάνει χαρούμενο όταν είναι πολύ λυπημένος και να τον κάνει σκεπτικό όταν είναι ενθουσιασμένος.   Μετά από αρκετό καιρό σκέψης και συμβουλίων του έφεραν ένα δαχτυλίδι με την εξής επιγραφή:  "Και αυτό θα περάσει."

Όλοι μας χρειαζόμαστε μια υπενθύμιση σε περιόδους της ζωής μας που βιώνουμε ακραία συναισθήματα όπως απόγνωση, απογοήτευση, θλίψη, αγωνία, θυμό, μίσος, ενθουσιασμό, ευφορία, υπερηφάνια, ευησυχασμό.  Πως τα πάντα είναι παροδικά.  Όταν νιώθουμε τρωτοί να παίρνουμε δύναμη και όταν νιώθουμε άτρωτοι να γινόμαστε μετριόφρονες.

Χρειάζεται να εκτιμάμε ό,τι έχουμε στη ζωή μας και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη σήμερα.  Αύριο είναι μια άλλη μέρα.  Ακόμα κι αν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, ακόμα κι αν παρασυρόμαστε να λέμε πως η ζωή δεν μας φέρεται δίκαια, πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας πως υπάρχουν πάντα χειρότερες καταστάσεις και μεγαλύτερες δυσκολίες από τη δική μας και να ευχαριστούμε το σύμπαν για αυτά που απλόχερα μας δίνει κάθε φορά που το δικαιούμαστε και το ζητάμε.  Οι δυσκολίες μας κάνουν καλύτερους και μας οπλίζουν με εμπειρίες.  Ακόμα και για αυτό πρέπει να είμαστε ευγνώμονες.  Για την εμπειρία που αποκτήσαμε χθες και για την ευκαιρία να προσπαθήσουμε ξανά και αύριο.  Για κάποιους ανθρώπους δεν θα υπάρξει αύριο.  Γι'αυτό καλό είναι να ζούμε την κάθε μας ημέρα σαν να είναι η τελευταία.  Να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας.  Και να ευχαριστούμε το σύμπαν (ή το Θεό αν προτιμάτε) που μας ξημέρωσε και τη σημερινή ημέρα.  

Έχουμε ακούσει μαρτυρίες ανθρώπων μετά από μια πολύ δύσκολη εμπειρία όπου κινδύνεψε η ζωή τους αλλά επέζησαν και μιλάνε για το πώς έχουν αναθεωρήσει τα πάντα στη ζωή τους και ζουν κάθε μέρα στο έπακρο.  Δεν χρειάζεται πρώτα να κινδυνεύσει η ζωή μας και μετά να νιώσουμε ευγνωμοσύνη.  Η ζωή ούτως ή άλλως είναι ένα δώρο.  Το μεγαλύτερο δώρο!

Αλλά και όταν όλα πηγαίνουν όπως θέλουμε πρέπει να μην ξεχνάμε να ευχαριστήσουμε το σύμπαν για την γενναιοδωρία του.  Να ευχαριστούμε πάντα όσους μας βοηθούν και μας στηρίζουν και να μην γινόμαστε αλαζόνες.  Μια γνωστή παροιμία λέει: "Κανένας άνθρωπος δεν αποτελεί νησί από μόνος του."  Κανείς δεν είναι αυτόφωτος.  Όλοι έχουμε γύρω μας ανθρώπους που μας αγαπάνε, μας στηρίζουν στις δυσκολίες και μας βοηθάνε.  Ένα ευχαριστώ είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε.  Όχι για τη βοήθεια μόνο.  Αλλά για το ότι οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν στη ζωή μας και την κάνουν πιο πλούσια.  Πιο όμορφη.  Μπορούμε να τους χαρίσουμε ένα χαμόγελο.   Ένα χαμόγελο δεν στοιχίζει τίποτε, όμως δημιουργεί πολλά.  Πλουτίζει αυτούς που το παίρνουν, χωρίς να φτωχαίνει αυτούς που το δίνουν.  Μοιράστε χαμόγελα στους γύρω σας!  Μοιράστε χαμόγελα στη ζωή!  Και να είστε σίγουροι πως η ζωή θα σας ανταποδώσει το χαμόγελο. 

Αγαπήστε με Πάθος!

Εχθές άκουσα μια από τις πιο όμορφες φιλοφρονήσεις που έχω ακούσει ποτέ.  Μια κυρία την οποία δεν έχω συναντήσει παρά μόνο μέσα από μια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, μου είπε πως αποφάσισε να συνεργαστεί μαζί μου γιατί ένιωσε πως αγαπώ πολύ αυτό που κάνω!  Προσπάθησα να σκεφτώ αν έχω ξανακούσει ποτέ κάτι τόσο όμορφο και θυμήθηκα πως ναι.  Είχα ακούσει κάτι παρόμοιο με άλλα λόγια.  Μου είχε πει κάποτε ένας κύριος πως μιλάω με "φανατισμό" για αυτό που κάνω.  Δεν κρύβω ότι τότε είχα πειραχτεί.  Δεν μου άρεσε αυτός ο χαρακτηρισμός γιατί δεν θεωρώ γενικά τον εαυτό μου φανατικό με τίποτα (εντάξει εκτός ίσως από την Εθνική Ελλάδος) και μετά την εφηβία μου, που τα ήξερα όλα όπως κάθε έφηβος, έχω περιορίσει συνειδητά από το λεξιλόγιό μου φράσεις όπως "πάντα" "ποτέ" "απολύτως" "τίποτα" "πρέπει" "υποχρεωτικά" ή "1000%".  Είχα αντιδράσει λοιπόν λίγο αρνητικά στην κριτική του.  Αργότερα σκέφτηκα πως ο άνθρωπος απλά δεν βρήκε τη σωστή λέξη να εκφράσει αυτό που εννοούσε.  Ήθελε να πει πως μιλούσα με ΠΑΘΟΣ για αυτό που έλεγα.  Απλά ο νους του το ερμήνευε ως "φανατισμό".  Και ξέρω τώρα πως αν μου ξανασυμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να πω "ευχαριστώ" για τη φιλοφρόνηση.

Ο Og Mandino λέει:  "Κάνε τα πάντα με αγάπη!"  Χρειάζεται να αγαπάει κανείς αυτό που κάνει για να το κάνει καλά.  Όσο και να ψάξουμε στην ιστορία δύσκολα θα συναντήσουμε κάποιον που μισούσε τη δουλειά του και πέτυχε κάτι σημαντικό ή αξιοσημείωτο.  Δύσκολα θα σκεφτούμε κάποιον που να κάνει κάτι με το ζόρι και να διαπρέπει σε αυτό.  Αντιθέτως θα δούμε πως όλες οι εξέχουσες φυσιογνωμίες της ιστορίας αγαπούσαν με Πάθος αυτό που πρέσβευαν.

Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα.  Επιστήμονες όπως ο Ιπποκράτης, ο Παπανικολάου, ο Edison, ο Einstein αγαπούσαν το αντικείμενό τους με πάθος και ήταν δεσμευμένοι στην προσφορά στην επιστήμη τους και στο κοινωνικό σύνολο.
Ο Καποδίστριας, ο Βενιζέλος, ο Gandhi, ο George Washington, ο Abraham Lincoln, ο Nelson Mandela, ο Martin Luther King, ο Malcolm X ήταν παθιασμένοι ηγέτες-αναμορφωτές, δεσμευμένοι να οδηγήσουν το λαό τους στην ελευθερία και την ευημερία.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Παρμενίων, ο Κολοκοτρώνης, ο Αχιλλέας, ο Ναπολέοντας, ο Eisenhower, ήταν στρατιωτικές ιδιοφυϊες και ηγετικές μορφές δεσμευμένοι στο σκοπό τους και στους ακολούθους τους.

Ο Δαλάι Λάμα, ο Ιησούς Χριστός, ο Μωάμεθ επίσης εμπνευσμένοι θρησκευτικοί ηγέτες, δεσμευμένοι στο όραμά τους, αγαπούσαν τον κόσμο με πάθος.
Ο Νίκος Γκάλης, ο Πύρρος Δήμας, ο Michael Jordan, ο Tiger Woods, ο Michael Schumacher, ο Lionel Messi, ο Sergei Bubka, ο Michael Phelps, ο Emil Zatopek, ο Jesse Owens, ο Mohamed Ali, ο Haile Gebrselassie, ο Pele, ο Diego Maradona είναι όλοι εμβληματικές μορφές για το άθλημά τους το οποίο υποστήριξαν με πάθος πετυχαίνοντας απίστευτα ρεκόρ στη διάρκεια της καριέρας τους αλλά ακόμα και μετά το τέλος της.
Ο Picasso, ο Van Gogh, ο Mozart, ο Beethoven, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζηδάκις, παθιασμένοι όλοι με την τέχνη τους άφησαν ανεξίτηλο το έργο τους κληρονομιά για όλες τις γεννιές που θα έρθουν.

Παρατηρώ σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα ένα μαγικό συνδιασμό:  Αγάπη - Πάθος - Δέσμευση - Προσφορά. 
Ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που έχω σηναντήσει και θεωρώ δάσκαλό μου μου είπε.  "Για να κάνεις τη διαφορά στη ζωή σου και στη ζωή των ανθρώπων που αγαπάς πρέπει να αγαπήσεις αυτό που ήδη κάνεις, ή να βρεις αυτό που αγαπάς και να το κάνεις επάγγελμα."  Επειδή γνωρίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κάνουν κάτι το οποίο αγαπούν, θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που κάνω αυτό που αγαπώ με πάθος.  Έχω την ευτυχία να βοηθώ ανθρώπους!  Να αγγίζω τις ζωές συνανθρώπων μου και να τις σπρώχνω εκατοστό με το εκατοστό στη βελτείωση.  Να κάνω τη διαφορά σε ανθρώπινες ζωές.  Και το ειλικρινές "ευχαριστώ" που θα ακούσω είναι κάτι το οποίο δεν αγοράζεται.  Είναι ανεκτίμητο!  Η υπέρτατη ανταμοιβή!

 Ο Mark Hughes είπε:  "΄Να νοιάζεστε περισσότερο για τους ανθρώπους που συναντάτε και πώς θα τους βοηθήσετε να πετύχουν τους στόχους τους, παρά για τα χρήματα που θα κερδίσετε.  Και με μαγικό τρόπο θα κερδίσετε έτσι τόσα χρήματα που δεν μπορείτε καν να ονειρευτείτε!"
 

Οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές

Ο Elbert Habbart λέει:  "Ο αποτυχημένος είναι ένας άνθρωπος που τυφλώθηκε και δεν είναι ικανός να διδαχτεί από την εμπειρία".  
Η εμπειρία από μια αποτυχία μας προετοιμάζει για την επόμενη προσπάθεια προς την επιτυχία.  Είναι ο καθοδηγητής μας.  Είναι σημαντικό να μαθαίνουμε και να μην επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια λάθη.  
Καταγράφουμε τα λάθη μας σε ένα νοητό χάρτη και αποφεύγουμε να περάσουμε από τα ίδια σημεία ξανά.  Αυτό μας βοηθάει να καταγράψουμε και τις σωστές πρακτικές που πετυχαίνουν σε σχέση με αυτές που δεν αποδίδουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.  Δημιουργούμε ένα σύστημα επιτυχίας και το ακολουθούμε κάθε φορά κάνοντας τις απαραίτητες διορθώσεις έτσι ώστε να προσαρμοζόμαστε στις διαφορετικές συνθήκες κάθε εγχειρήματος.  Χρειάζεται να είμαστε ευέλικτοι.

Ένα κοινό λάθος που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πως μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια, αντί να κάνουν έναν απολογισμό του εγχειρήματος και να δουν τι πήγε λάθος και να το διορθώσουν την επόμενη φορά, θεωρούν πως το λάθος που έκαναν τους έφερε την οριστική αποτυχία.  Εφόσον προσπάθησαν σκληρά και δεν πέτυχαν το στόχο τους, συμπεραίνουν πως δεν θα μπορέσουν ποτέ στο μέλλον να τον πετύχουν.  Πιστεύουν πως και την επόμενη φορά θα κάνουν λάθος και θα αποτύχουν.  Υποτιμούν τη δύναμη του μυαλού τους.  Δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψιν τους τη δημιουργική ικανότητα του μυαλού τους.  Εστιάζουν στο εμπόδιο που βρήκαν μπροστά τους και δεν το διαγράφουν από τη μνήμη τους ποτέ.  Βλέπουν για πάντα μπροστά τους το μοιραίο εκείνο εμπόδιο.  Δεν ψάχνουν να βρουν τρόπους να το ξεπεράσουν.  Απλά το βλέπουν ως αξεπέραστο βουνό.  

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το 95% των ανθρώπων δεν θέτουν στόχους εξ'αρχής.  Γιατί προσπάθησαν να πετύχουν ένα στόχο κάποτε και απέτυχαν λόγω ενός ανυπέρβλητου εμποδίου.  Έτσι το 95% των ανθρώπων, αποτυγχάνοντας να βάλουν ένα πλάνο για την επιτυχία τους, σχεδιάζουν ένα 100% πετυχημένο πλάνο για την αποτυχία τους!  Δεν προσπαθούν ξανά.  Παραιτούνται.  Και ως γνωστόν όσοι παραιτούνται δεν μπορούν να είναι νικητές.  Γιατί οι νικητές ποτέ δεν παραιτούνται.  Το 95% των ανθρώπων κάνουν MONO ΜΙΑ προσπάθεια σε ένα σημαντικό εγχείρημα.  Παραιτούνται πολύ νωρίς.

Κάποτε διάβασα το εξής: "Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή."  Τις περισσότερες φορές η επιτυχία περιμένει στην επόμενη γωνία.  Αν την αξίζεις και έχεις εκπέμψει στη συχνότητα του σύμπαντος ότι είσαι ΤΩΡΑ επιτυχημένος η επιτυχία είναι πολύ κοντά.  Ίσως στην επόμενη προσπάθεια.  Χρειάζεται να μην τα παρατήσεις όταν όλα φαίνονται δύσκολα, να συνεχίσεις λίγο ακόμα και άλλο λίγο.

Αν αύριο το πρωί μπω στο αυτοκίνητο και κοιτάξω τον καθρέπτη αλλά δεν πάρω τα μάτια μου από αυτόν δεν θα μπορέσω να ξεκινήσω γιατί δεν βλέπω το δρόμο μπροστά μου.  Θα παραμείνω εκεί στάσιμος.  Βλέπω μόνο πίσω.  Τα λάθη που έκανα στο παρελθόν.  Τρείς φορές στο παρελθόν τράκαρα.  Άρα είμαι ένας κακός οδηγός.  Κίνδυνος για τους γύρω μου και για τον εαυτό μου.  Και δεν γίνεται να "προσπαθήσω" να ξεκινήσω να οδηγώ.  Ή ξεκινάω και οδηγώ ή παραμένω στάσιμος.  Παγωμένος.  Δεν υπάρχει προσπάθεια.  Ή κάνω κάτι ή δεν το κάνω.

Έκανα δυο αποτυχημένες προσπάθειες να κάνω τη δική μου επιχείρηση στο παρελθόν.  Και ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά σε δύο επιλογές:  Προγραμματίζω το μυαλό μου πως είμαι ανίκανος, ανίδεος από επιχειρήσεις και μιας και πιο εύκολο είναι να είμαι υπάλληλος και όλοι μου λένε πως δεν είναι αυτά για μένα, κάθομαι στα αυγά μου και δεν ξαναεπιχειρώ ποτέ γιατί θα αποτύχω ξανά και πάντα θα αποτυγχάνω.  
Ή ακολουθώ τις συμβουλές και πατάω πάνω στα βήματα των επιτυχημένων που απέτυχαν πολλές φορές, έσωσαν πολύτιμες εμπειρίες από το ναυάγιο, επέμειναν, δεν τα παράτησαν, συνέχισαν και συνάντησαν την επιτυχία.  Προγραμματίζω το μυαλό μου πως η δημιουργική μου ικανότητα είναι θαυμαστή και μπορώ να βρω τη λύση για κάθε εμπόδιο ή δυσκολία.  Το μυαλό μου είναι πιο δυνατό από το εμπόδιο.  Δεν θα με νικήσει αυτό.  Αποφεύγω προηγούμενα λάθη, σχεδιάζω ένα σύστημα που πετυχαίνει το οποίο είμαι έτοιμος να προσαρμόζω καθώς προχωρώ, και επιμένω μέχρι να πετύχω.

Αν ο Edison εστιαζόταν στα λάθη του και στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε δεν θα είχαμε σήμερα φως. 
"Σώστε οτιδήποτε απομένει από κάθε ναυάγιο." - David Schwartz

Στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

Ο Alan Peace στο βιβλίο του "Οι ερωτήσεις κρύβουν τις απαντήσεις" περιγράφει τη συνάντησή του με ένα φίλο του πολύ επιτυχημένο οδοντίατρο σε ένα καφέ.  Βλέποντάς τον στις μαύρες του τον ρώτησε τι είχε.  Ο φίλος του του απάντησε πως το πρόβλημα ήταν με τη δουλειά του.  Ο Alan Peace έκπληκτος του είπε πως η εντύπωση που είχε για εκείνον ήταν πως είναι πολύ ευχαριστημένος με το επάγγελμά του καθώς εδώ και πολλά χρόνια είχε αποκτήσει τη φήμη ενός σπουδαίου και επιτυχημένου επιστήμονα.  Ο φίλος του, του απάντησε πως στην πραγματικότητα δεν τον γέμιζε καθόλου η δουλειά του, απλά ήταν αυτό που είχε σπουδάσει και είχε γίνει πολύ καλός σε αυτό.  Ακόμα και από οικονομικής πλευράς, δυσκολευόταν να τα φέρει εις πέρας καθώς είχε δημιουργήσει μια ακριβή ποιότητα ζωής με πολλές υποχρεώσεις και ίσα ίσα που κάλυπτε τους λογαριασμούς του.  Ο Alan Peace του απάντησε ως εξής:  "Αν ερχόταν ένα 18χρονο παιδί και σου έδινε συμβουλές για το τι να κάνεις με τη ζωή σου θα άκουγες τη συμβουλή του;"  "Όχι βέβαια!" Του απάντησε ο φίλος του.  A.P: "Γιατί;"  Φίλος: "Μα πολύ απλά γιατί ένα 18χρονο παιδί δεν μπορεί να έχει την παραμικρή ιδέα για το ποιος μπορεί να είναι ο σωστός δρόμος για τη ζωή του ιδίου, πόσο μάλλον για τη ζωή κάποιου με 30 χρόνια περισσότερη εμπειρία"    A.P: "Τότε γιατί εξακολουθείς να ακούς εκείνο το 18χρονο παιδί που πριν από 30 χρόνια αποφάσισε πως το καλύτερο για τη ζωή σου είναι να ακουλουθήσεις το επάγγελμα του οδοντιάτρου;"  (εννοώντας τον ίδιο το φίλο του όταν αποφάσιζε για το τι θα σπουδάσει).
Όταν διάβασα αυτή τη συζήτηση την οποία παραθέτω εδώ περιληπτικά ήταν σαν να μου έδινε ο συγγραφέας μια γερή σφαλιάρα.  Γιατί συνειδητοποίησα πως κι εγώ στην ουσία συνέχιζα να ακούω ένα 18χρονο Νίκο Σταμνά να μου δίνει συμβουλές επαγγελματικού προσανατολισμού...στα 39 μου!  Πόσοι ακόμα είμαστε σαν τον οδοντίατρο;  Πόσοι ακούμε εκείνο το 18χρονο παιδί να μας συμβουλεύει;

Και πόσα χρόνια πρέπει να αφήσουμε να περάσουν πριν συνειδητοποιήσουμε πως το τρένο στο οποίο εδώ και χρόνια επιβιβαστήκαμε δεν μας πάει στον επιθυμητό προορισμό;  Είναι ποτέ πολύ αργά;
Πώς κάποιος μπορεί να διαπιστώσει αν βρίσκεται πάνω στο σωστό όχημα;
Κάποιος επιτυχημένος επιχειρηματίας με συμβούλεψε κάποτε:  "Κάνοντας αυτό που κάνεις σήμερα, πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από σήμερα σε οικονομικό, κοινωνικό και οικογενειακό επίπεδο;  Θα έχεις λύσει το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειάς σου;  Θα έχεις την κοινωνική αναγνώριση και αποδοχή που θέλεις;  Πόσων ανθρώπων τη ζωή θα έχεις αλλάξει προς το καλύτερο στην πορεία σου;  Θα είσαι ευτυχισμένος οικογενειάρχης και τα παιδιά σου θα σε έχουν ως πρότυπό τους και θα θέλουν να αντιγράψουν τα επιτυχημένα σου βήματα;  Θα ήθελες τα παιδιά σου να κάνουν αυτό που κάνεις εσύ σήμερα;  Είσαι υπερήφανος για το επάγγελμά σου;  Δες τη ζωή ανθρώπων που ασχολούνται με αυτό που κάνεις 10 χρόνια περισσότερα από εσένα.  Είναι αυτό που θέλεις να σου συμβαίνει 10 χρόνια από τώρα;  Είναι η σημερινή σου κατάσταση αυτό που επιθυμούσες να είναι πριν από 10 χρόνια;  Αν σήμερα έχεις μηδενικό υπόλοιπο στον τραπεζικό σου λογαριασμό, τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις πως κάνοντας ό,τι κάνεις σήμερα θα έχεις διαφορετικά αποτελέσματα σε άλλα 10 χρόνια;  Αν λάβεις ικανοποιητικές απαντήσεις από τον εαυτό σου στα παραπάνω ερωτήματα, γίνε ο καλύτερος επαγγελματίας στον κλάδο σου, αγάπησέ τον και συνέχισε αυτό που κάνεις."

Έχω παρατηρήσει πως η κοινωνία μας έχει κατακλυστεί από ζόμπι.  Το 95% είναι ζωντανοί νεκροί.  Περιφέρονται στη ζωή τους άσκοπα χωρίς προορισμό.  Ακολουθούν ένα πλάνο που τους έχει υποδείξει κάποιος άλλος.  Όχι το δικό τους.  Γιατί έτσι τους έχει εκπαιδεύσει το σύστημα.  Παρακαλώ μη με παρεξηγήσετε.  Κι εμένα εννοώ.  Κυρίως και πρώτα από όλους εμένα.  Και θυμώνω πρώτα και πάνω από όλους με τον εαυτό μου.  Γιατί ποτέ δεν υποτίμησα τις δυνατότητές μου την αντίληψη ή την ευφυϊα μου.  Πάντα πίστευα πως είμαι ικανός να κάνω σημαντικά πράγματα στη ζωή μου.  Αλλά είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να γυρίζω γύρω γύρω στο μαγγανοπήγαδο  επί 20 χρόνια!  Κι όμως άφησα να περάσουν 20 χρόνια!!!

Και βλέπω ανθρώπους γύρω μου στους οποίους αναγνωρίζω τον εαυτό μου μέχρι και πριν από ένα χρόνο.  Αηδιασμένους από τον τρόπο και την ποιότητα ζωής τους.  Δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά, Παρασκευή και Σάββατο βράδυ έξοδος για ένα ποτό, χορός, γέλια, ένα διάλειμα και ξανά στη ρουτίνα της καθημερινότητας, σε μια δουλειά που δεν τους αρέσει αλλά απλά τους πληρώνει ίσα ίσα τους λογαριασμούς.  Κάθε βράδυ τηλεόραση, ανθυγειινή διατροφή, μιζέρια... Καμμία ενέργεια ή διάθεση για δημιουργία.  Διακοπές μια δύο εβδομάδες το χρόνο και πάλι από την αρχή.  Για 1000€!  Να πω 1500€;  Ή να πω 600€;  Ποιος στα 18 του κοστολογούσε τα όνειρά του για 1000€;

Αυτό που έκανα εγώ είναι να συγχωρήσω τον εαυτό μου για την αδράνειά μου.  Αποφάσισα πως δεν είναι πολύ αργά.  Πως δεν τελείωσε η ζωή μου.  Τώρα αρχίζει!  Μετά τα 40 είναι η πιο δημιουργική περίοδος στη ζωή ενός άντρα.  Υπάρχει η εμπειρία.  Τώρα μπορώ να δράσω.  Να πάρω την τύχη της ζωής μου στα χέρια μου.  Να την αφαιρέσω από τα χέρια αυτών στους οποίους την είχα παραχωρήσει τόσα χρόνια. Τώρα είναι η δική μου στιγμή!  Το μόνο που χρειαζόμουν είναι να βρω το σωστό όχημα που θα με πάει εκεί που θέλω να πάω.  Το βρήκα ή μάλλον να το πω πιο σωστά το ξαναβρήκα πριν από ένα χρόνο.  Άλλες δύο φορές το είχα βρει αλλά δεν έκανα κάτι για να το εκμεταλευτώ.  Πρώτη φορά το 1997, δεύτερη φορά το 2003.  Τρεις...εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού!  Όταν γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις και δεν το κάνεις είναι χειρότερο από το να μην γνωρίζεις και να επαναπαύεσαι.  Γι'αυτό και εγώ πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου αδικαιολόγητο.  Ποτέ δεν του επέτρεψα να παραπονιέται για την κατάστασή του...

Το όχημά μου είναι το Δικτυακό Μάρκετινγκ.  Θα το ακούσετε και ως Network Marketing, Internet Marketing, Multilevel Marketing, MLM ή Πολυεπίπεδο Μάρκετινγκ.   Ό,τι διαφορετικό και να ακούσετε, πάντα το ήξερα και το είχα πολύ καλά συνειδητοποιήσει πως πρόκειται όπως λέει και ο Burke Hedges στο βιβλίο του "Αναπαραγωγικό Μάρκετινγκ 101"  για την ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!   Και αυτό μπορώ να το αποδείξω οποιαδήποτε στιγμή μου ζητηθεί.  Μάλιστα εδώ και 17 χρόνια προκαλώ τον οποιοδήποτε να μου δείξει μια μεγαλύτερη ευκαιρία από το Δικτυακό Μάρκετινγκ για να το κάνω, αλλά δεν έχει βρεθεί ακόμα.   
Τώρα μάλιστα που ανάγεται σε επίπεδο επιχειρήσεων-καταναλωτών ως μια ενιαία αγοραστική κοινότητα γίνεται ακόμα πιο εκρηκτικό!  Τώρα όμως είναι η κατάλληλη στιγμή για μένα.  Τώρα οι δυνατότητες που δίνει το Internet και το ηλεκτρονικό εμπόριο είναι απεριόριστες.  Ο συνδυασμός ΔΙΚΤΥΑΚΟ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ - INTERNET - ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ είναι εκθαμβωτικός!

Φόβος: αυτός ο άγνωστος...φίλος μου!

Ο φόβος είναι ένα ένστικτο επιβίωσης που υπάρχει από τη δημιουργία του κόσμου, σε όλα τα πλάσματα στη γη.  Δεν υπάρχει πλάσμα που να μη φοβάται.  Συνεπώς δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη φοβάται.  Δεν είναι κάτι καινούργιο.  Δεν είναι κάτι που αφορά λίγους.  Δεν είναι επίσης κάτι που αφορά μόνο το ένα φύλλο όπως έχει επικρατήσει σε ορισμένες κοινωνίες ως προκατάληψη.  "Φοβούνται ρε οι άντρες;"  Ναι φοβούνται!  Και το δείχνουν με την αναποφασιστικότητά τους, με το δισταγμό, με την αδράνεια, με την αναβλητικότητα, με το να κάνουν λιγότερο σημαντικά ή δευτερεύοντα πράγματα αποφεύγοντας να κάνουν τα επείγοντα και τα σημαντικά.  Το ότι δεν το εκφράζουν με λέξεις δεν σημαίνει πως δεν το νιώθουν.

Επομένως όλοι ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία.  Το ίδιο δεδομένο.  Φοβόμαστε.  Τι είναι αυτό που φοβόμαστε;  Φοβόμαστε τον πόνο.  Είτε το σωματικό είτε τον ψυχολογικό.  Ο σωματικός πόνος είναι κάτι το κατανοητό, και παρότι όλοι γνωρίζουμε παραδείγματα ανθρώπων που αψήφησαν τον σωματικό πόνο και έδωσαν τη ζωή τους για κάποιες αξίες όπως η ελευθερία, η δημοκρατία και η ανεξιθρησκεία, το να μην θέλει κάποιος να τον βιώσει είναι φυσιολογικό.

Ο ψυχολογικός πόνος όμως είναι μια άλλη υπόθεση.  Αφορά την καθημερινή μας ζωή και όχι την επιβίωσή μας.  Φοβόμαστε να μην πληγωθούμε και δεν αγαπάμε, ή δεν προχωράμε σε μια σχέση.  Φοβόμαστε την απόρριψη και δεν εκφράζουμε ανοιχτά τις απόψεις μας για να είμαστε αρεστοί.  Φοβόμαστε τον χλευασμό από το περιβάλλον μας ("τι θα πει ο κόσμος") και δεν δοκιμάζουμε κάτι πέρα από τα παραδοσιακά.  Φοβόμαστε την άρνηση και δεν απευθύνουμε την ερώτηση.  Φοβόμαστε τα όχι και δεν προτείνουμε.  Δεν κάνουμε μια ακόμα προσπάθεια να πουλήσουμε το προϊόν ή την υπηρεσία μας και προτιμούμε να παρατήσουμε την προσπάθεια.  Μένουμε καθηλωμένοι και αδρανείς μήπως πονέσουμε ψυχολογικά και ξεχνάμε εντελώς την ανταμοιβή.  Το όφελος που θα έχουμε αν συνεχίσουμε και επιτύχουμε.  Το αντικίνητρο του φόβου είναι δυνατότερο από το κίνητρο της ανταμοιβής.  Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η ανταμοιβή είναι λιγότερο σημαντική στην πραγματικότητα.  Γιατί στην ουσία ο φόβος δεν είναι πραγματικός αλλά η ανταμοιβή είναι.  Απλά χρειάζεται να πληρώσουμε ένα τίμημα για την επιτυχία.  Δεν έρχεται τζάμπα.

Όλοι συνεπώς φοβόμαστε.  Αλλά όλοι έχουμε και την ίδια επιλογή να κάνουμε.  Και η επιλογή αυτή εξαρτάται απόλυτα από εμάς.
Μπορούμε να παραδεχτούμε πως φοβόμαστε και ο φόβος αυτός μας παραλύει οπότε υποτασσόμαστε σε αυτόν.  Τότε ο φόβος πάντα θα μας νικάει.  Θα είναι αιώνιος εχθρός μας.  Κύριος του μυαλού μας.  Η δύναμη της σκέψης μας είναι εντελώς ανίσχυρη μπροστά στο φόβο.
"Όποιος φοβάται να πλησιάσει την κυψέλη δεν είναι άξιος της κυρήθρας" - William Shakespeare

Ή μπορούμε να παραδεχτούμε πως φοβόμαστε αλλά εναντιωνόμαστε και καταπολεμάμε το φόβο μας.  Κάθε φορά που φοβόμαστε περνάμε στη δράση.  Κάνουμε ό,τι φοβόμαστε.  Και πάντα θα νικάμε το φόβο.  Γιατί η διάνοιά μας είναι απείρως ισχυρότερη του φόβου.  Είμαστε φτιαγμένοι ανώτεροι από κάθε δυσκολία.  Είμαι άνθρωπος σημαίνει πως "Άνω Θρώσκω" δηλαδή κοιτάζω ψηλά.  Επομένως είμαστε φτιαγμένοι με την ικανότητα να υπερισχύουμε του φόβου και κάθε δυσκολίας που αντιμετωπίζουμε.  Δεν προοριζόμαστε να σκύβουμε το κεφάλι στο φόβο.  Είμαστε εξ'ορισμού πλασμένοι για μεγάλα πράγματα.  Είμαστε φτιαγμένοι νικητές.  Είμαστε φτιαγμένοι να είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Και τελικά ανακαλύπτουμε πως ο φόβος δεν ήταν πραγματικός.  Δεν υπήρχε εξ'αρχής.  Ήταν απλά μέσα στο μυαλό μας.  Και έρχεται η ανταμοιβή και συνειδητοποιούμε πως άξιζε τον κόπο!  Άξιζε που πληρώσαμε το τίμημα γιατί όταν πήραμε τελικά το ναι, η ηθική ικανοποίηση που νιώσαμε δεν μπορεί να πληρωθεί με κανένα ποσό.  Είναι ανεκτίμητη.  Και είναι πραγματική.  Άλλωστε όλοι ξέρουμε πως "Ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο."  Και για να αξίζουμε την ανταμοιβή πρέπει να πληρώσουμε το τίμημα.

Αποκτώντας λοιπόν τη συνήθεια να ακολουθούμε  κάθε φορά τον φόβο μας, τον υποτάσσουμε στη διάνοιά μας.  Συμφιλιωνόμαστε μαζί του.  Προγραμματίζουμε τον εγκέφαλό μας ότι όπου υπάρχει φόβος υπάρχει και ανταμοιβή.  Και έτσι γίνεται φίλος και σύμμαχός μας προς την επιτυχία.  Μας οδηγεί σε αυτήν.  Είναι απαραίτητος σύντροφος στην πορεία μας προς αυτήν.   Μας σμιλεύει ως χαρακτήρες.  Μας βελτειώνει και μας δυναμώνει ως προσωπικότητες.  Μας δίνει κουράγιο γιατί ξέρουμε πως αφού τα καταφέραμε στο παρελθόν να ανταπεξέλθουμε ενάντια στις αντιξοότητες, θα τα καταφέρουμε και πάλι.  Βγάζει από μέσα μας τον καλύτερο εαυτό μας.  Και στο τέλος μας ανταμείβει.  Τι περισσότερο μπορεί να αποζητά κανείς από ένα καλό φίλο;
"Κατακτήστε το φόβο σας και σας υπόσχομαι πως θα κατακτήσετε το θάνατο!" - Μέγας Αλέξανδρος

Σπάστε τα όλα! Αποδράστε!!!

Μια από τις προφητικότερες και πιο ευφιείς κατά τη γνώμη μου ταινίες που έχουν γυριστεί είναι το "The Truman Show".  Περιγράφει την φαινομενικά τέλεια ζωή του ήρωα μέσα σε ένα κατασκευασμένο σκηνικό το οποίο ο ίδιος και όλοι οι συμπολίτες του πιστεύουν πως είναι το περιβάλλον τους.  Όλα γύρω τους λειτουργούν αρμονικά και τίποτα δεν διαταράσσει την ηρεμία και την καθημερινή τους ρουτίνα και συνήθειες.  Όλο αυτό το περιβάλλον έχει κατασκευαστεί από κάποιους που ο σκοπός τους είναι να ελέγχουν τον πληθυσμό και να φροντίζουν να διατηρείται η ηρεμία και η ρουτίνα.  Τα πάντα γύρω τους είναι ένα σκηνικό σαν σε θεατρικό έργο.  Και οι πρωταγωνιστές, καθημερινοί άνθρωποι έχουν προγραμματιστεί να παίζουν τους καθορισμένους από άλλους ρόλους.  Αυτοί οι ρόλοι όμως είναι η ίδια τους η ζωή.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούμε μέσα σε ένα τέτοιο κουτί.  Το έχουμε κατασκευάσει μόνοι μας.  Ο σκοπός είναι να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές περιβάλλον όπου θα προστατευόμαστε από τους κινδύνους που πιστεύουμε ότι υπάρχουν έξω από το κουτί.

Το κουτί είναι ό,τι περιλαμβάνεται στην καθημερινή μας ρουτίνα.  Έχει κατασκευαστεί με τα ανθεκτικά υλικά του φόβου, της ανασφάλειας και της παραδοσιακής σκέψης.
Αν δεν επιχειρήσουμε δεν θα αποτύχουμε και δεν θα νιώσουμε τον πόνο του χλευασμού από τον αδρανή περίγυρό μας.  Αν δεν ρισκάρουμε δεν θα χάσουμε.  Φυσικά ούτε θα κερδίσουμε τίποτα σημαντικό.  Αν δεν αγαπήσουμε δεν θα πληγωθούμε.  Αν δεν εκτεθούμε στον κίνδυνο δεν θα πάθουμε τίποτα.  Αν δεν βγούμε στο δρόμο δεν θα μας πατήσει αυτοκίνητο.  Αν δεν ταξιδέψουμε δεν θα κινδυνεύσουμε ούτε από...τσουνάμι ούτε από τρομοκρατική ενέργεια ούτε από ανθρωποφάγα ζώα, ούτε από πτώση αεροπλάνου.  Αν περιοριστούμε στο να γνωρίζουμε ανθρώπους μέσα από το διαδίκτυο χωρίς να εκτεθούμε, δεν θα βιώσουμε την απόρριψη.  Μήπως τελικά επιλέγουμε να μην ζούμε;  Ένας μεγάλος μέντορας και κόουτς προσωπικής ανάπτυξης εκατοντάδων επιτυχημένων ανθρώπων λέει: "Αυτός που αποφεύγει επιμελώς να πάρει το παραμικρό ρίσκο στη ζωή, έχει πεθάνει και έχουν ξεχάσει να του το πουν!"

Μέσα στο κουτί υπάρχει ζεστασιά, θαλπωρή, ασφάλεια, τηλεόραση, καλό φαγητό, αλκοόλ, ασήμαντες και ψυχαγωγικές δραστηριότητες για να θεωρούμε τον εαυτό μας πολυάσχολο και να του παρέχουμε το άλοθι της έλλειψης χρόνου για δράση και προπαντός καλή παρέα.  Γιατί η μιζέρια θέλει παρέα.  Θέλουμε να νιώθουμε πως οι άλλοι αποδέχονται και συμμερίζονται τον τρόπο ζωής μας και τις ανησυχίες μας.  Είναι κι εκείνοι αδρανείς.  Είναι και εκείνοι βολεμένοι.  Παρέα γκρινιάζουμε για την οικονομική κρίση, για την εργασιακή εκμετάλευση, για την ανεπαρκή κυβέρνηση και για όλα όσα έχουν διαμορφώσει μια κατάσταση πέρα από το δικό μας έλεγχο που αν ήταν διαφορετική θα μπορούσαμε να διαπρέψουμε.  Οι περιστάσεις μας εμποδίζουν.  Η τηλεόραση επίσης δικαιολογεί την έλλειψη φιλοδοξιών μας.  Μας λέει ότι όλα γύρω μας είναι μαύρα και άραχνα.  Και μπορούν μόνο να γίνουν χειρότερα.  Και ότι αλλού είναι ακόμα πιο δύσκολα άρα εμείς πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με την κατάστασή μας.  Και μας απασχολεί με θέματα εύπεπτα για να μην απασχολούμαστε με τα σημαντικά.  Μας δείχνει ότι η ζωή μας είναι άλλη από αυτήν που βιώνουμε.  Ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στο χώρο του δικτυακού μάρκετινγκ αναφέρεται στην τηλεόραση ως τον "Ηλεκτρονικό μειωτή εισοδήματος".

Ανησυχούμε μην μας απολύσουν από τη δουλειά μας αλλά δεν αναζητούμε μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε εναλλακτικές πηγές εισοδήματος.  Αν μια τέτοια ευκαιρία μας χτυπήσει την πόρτα δεν την αντιλαμβανόμαστε.  Επειδή δεν την καταλαβαίνουμε τη βαπτίζουμε "απάτη" ή "πολύ καλό για να είναι αληθινό".  Είναι πιο βολικό να μην είναι αληθινό.  Να μην χρειαστεί να κάνουμε κάτι γι'αυτό.  Ή δεν έχουμε χρόνο για να την εκμεταλευτούμε.  Ο Henry David Thoreau είπε "Δεν αρκεί να είσαι πολυάσχολος.  Και τα μυρμήγκια είναι πολυάσχολα.  Το σημαντικό ερώτημα είναι...είσαι πολυάσχολος κάνοντας τι;"

Ο Jim Rohn μεγάλος φιλόσοφος των επιχειρήσεων μας προτρέπει:  "Αφιερώστε επιμελώς και συστηματικά χρόνο κάθε μέρα στην αναζήτηση μιας ευκαιρίας που θα τακτοποιήσει οικονομικά το μέλλον το δικό σας και των παιδιών σας."  Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι αφιερώνουμε χρόνο για να προγραμματίσουμε τις επόμενες διακοπές μας (μέσα στο κουτί μας) παρά για να προγραμματίσουμε τη ζωή και το μέλλον μας. 
Εκφράζουμε τη δυσαρέσκειά μας για το κράτος και την ανεπάρκειά του αλλά συνεχίζουμε να του εμπιστευόμαστε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.  Τα πάντα γύρω μας λένε πως η νέα γενιά δεν θα απολαύσει ποτέ το προνόμιο της συνταξιοδότησης λόγω των ελλειματικών δημόσιων ταμείων, αλλά και πάλι αν απολυθούμε θα ψάξουμε να βρούμε μια δουλειά για να πάρουμε τα...ένσημα!  Αφήνουμε το μέλλον μας στα χέρια ανίκανων πολιτικών, ή στα χέρια της τύχης.  Γιατί "κι αν σου κάτσει;;;"  Μπορεί στο μεταξύ να γίνουμε πλούσιοι από το τζόκερ!... Είμαστε καλά προστατευμένοι μέσα στο κουτί μας.  Ζούμε στον δικό μας "ασφαλή περίγυρο".  Παράνοια!
Ένα μυαλό για να λειτουργήσει σωστά πρέπει να είναι δεκτικό σε νέες ιδέες.  Ανοιχτό!  Σαν το αλεξίπτωτο.

Σπάστε το κουτί σας!!!  Ζήστε!!!  Αυτή είναι η ζωή μας.  Μόνο μια πράξη.  Δεν είναι πρόβα.  Τολμήστε!  Ρισκάρετε!  Κυνηγήστε τα όνειρά σας.  Αξίζετε πολύ περισσότερα από αυτό που σας λένε πως αξίζετε.  Το ξέρετε μέσα σας.  Ποιος είναι αυτός που πιστεύει πραγματικά πως η τιμή των ονείρων του για τη ζωή του είναι 592€ το μήνα;  Ποιος;  Διεκδικήστε την αφθονία.  Στο σύμπαν δεν υπάρχουν όρια.  Υπάρχει αφθονία!  Σε μια χώρα που υπάρχει πολιτική ελευθερία και οικονομική ευκαιρία και ο καθένας μπορεί να κάνει τη δική του επιχείρηση, ποιος πιστεύει πως ο ίδιος αποτελεί εξαίρεση;  Ποιος πιστεύει πως αξίζει να του καθορίζουν τα όριά του οι άλλοι;  Ελευθερωθείτε από το κουτί σας!  Σπάστε το!  Ακολουθείστε το παράδειγμα και την τεχνογνωσία επιτυχημένων ανθρώπων πάνω στον κλάδο στον οποίο πιστεύετε πως θα διαπρέψετε.  Αξιοποιήστε τα ταλέντα σας.  Όλοι οι επιτυχημένοι άνθρωποι σε όλους τους τομείς, σκέφτονται έξω από το κουτί.  Έξω από τη ζώνη άνεσής τους.  Τους ενδιαφέρει η πρόοδος.  Η δημιουργία.  Παίρνουν ρίσκα.  Τολμούν.  Ζουν!  Πραγματοποιούν τα όνειρά τους. Πραγματοποιήστε κι εσείς τα δικά σας όνειρα!
Τολμήστε να ζήσετε έξω από το κουτί σας!!!