Ο υπολογιστής μου πεινάει συνεχώς...

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε προικισμένοι από τη φύση με έναν τέλειο υπολογιστή, ανώτερο από το πιο εξελιγμένο μηχάνημα που έχει δημιουργηθεί.  Το μυαλό μας.  Είναι το σπουδαιότερο περιουσιακό μας στοιχείο.  Δυστυχώς όμως το 95% των ανθρώπων δεν συνειδητοποιούμε την αξία του, και δεν του δίνουμε την προσοχή που χρειάζεται.  Δεν το καλλιεργούμε και το αφήνουμε να υποσιτίζεται.  Γιατί κάθε μέρα που ξυπνάει πεινάει.  Μας ζητάει να φάει και εμείς το ταϊζουμε πρόχειρο φαγητό.  Σκουπίδια.  Ανοίγουμε την τηλεόραση.  Δεν του δίνουμε σωστή τροφή.  Του δίνουμε εύκολη, εύπεπτη, ανθυγειινή και κακής ποιότητας τροφή.  Και το χειρότερο από όλα είναι πως δεν συνειδητοποιούμε πως από τα ίδια σκουπίδια που ταϊζουμε το δικό μας μυαλό, τρέφεται και το μυαλό των παιδιών μας!...
Δεν συνειδητοποιούμε πως η πνευματική τροφή είναι σημαντικότερη από την βιολογική τροφή.

Από έρευνες έχει αποδειχτεί πως τα πρώτα 5 χρόνια της ζωής ενός παιδιού, οι κύριοι χειριστές του πληκτρολογίου του τέλειου αυτού υπολογιστή είναι οι γονείς.  Έχουμε την ευκαιρία να πληκτρολογίσουμε τα σωστά δεδομένα μέσα σε αυτά τα 5 πρώτα χρόνια.  Μετά, ο υπολογιστής του αποκτά κοινή χρήση από πολλούς χειριστές.  Το σχολείο, τους δασκάλους, τους φίλους, τους συγγενείς.  Το παιδί αρχίζει να αποκτά πρότυπα πέρα από τους γονείς οι οποίοι γίνονται οι κύριοι χειριστές του υπολογιστή του.

Ότι πληκτρολογούμε στα 5 πρώτα χρόνια δημιουργούν μέσα από τους νευρώνες ένα μονοπατάκι που λέγεται "Σ'αγαπώ πολύ!"  "Είσαι πολύ έξυπνος"  "Είσαι πολύ όμορφη"  "Μπράβο!"  "Δεν πειράζει δοκίμασε ξανά και θα τα καταφέρεις".  "Μπορείς να πετύχεις οτιδήποτε"  "Σε εμπιστεύομαι"  Ή έχει τη μορφή επιβράβευσης για κάτι που κατάφερε.  Και έτσι ο υπολογιστής προγραμματίζεται "Είμαι σημαντικός!  Με αγαπάνε.  Είμαι χρήσιμος και ικανός.  Μπορώ να πετύχω ό,τι θέλω στη ζωή μου.  Επιτυχία=επιβράβευση".  Γιατί όσο περισσότερες φορές επαναλαμβάνονται τα μυνήματα, το αρχικό μονοπάτι αποκτά κίνηση και μετατρέπεται σιγά σιγά σε εθνική οδό που λέγεται "Είμαι ευφυής, ικανός, αγαπητός και χρήσιμος"

Ή λέγεται "Είσαι ίδιος με τον πατέρα σου...άχρηστος"  "Η δασκάλα μας είπε ότι δεν τα παίρνει τα γράμματα"  "Ο αδερφός σου είναι πιο έξυπνος".  Ή έχει τη μορφή τιμωρίας και πόνου για μια ζημιά που έκανε π.χ. ένα χαστούκι για ένα ποτήρι που έσπασε και ο υπολογιστής προγραμματίζεται "Τα αντικείμενα είναι πιο σημαντικά από εμένα."  "Όλα είναι δύσκολα"  "Ό,τι και να κάνω δεν είναι αρκετό για σένα (για να με αποδέχεσαι και να με αγαπάς)"  "Δεν τα παίρνω εύκολα τα γράμματα".
Έτσι αν επιχειρήσει να κάνει κάτι σημαντικό και δεν τα καταφέρει με την πρώτη, αμέσως στο μυαλό του προβάλλει τη δικαιολογία που έχει γίνει με τη συχνή χρήση εθνική οδός ότι "Δεν πειράζει έτσι κι αλλιώς και ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε πως δεν είμαι για μεγάλα πράγματα".  Έτσι παραιτείται οριστικά από την προσπάθεια.  Δεν ξαναεπιχειρεί τίποτα.  Πολλά παιδιά καταλήγουν και σε ακραίες μορφές παραίτησης (ναρκωτικά, απομόνωση στην εικονική πραγματικότητα, αλκοόλ, αυτοκτονία).

Και όλα ξεκινάνε από το δικό μας εγωισμό.  Είμαστε υπεράνω.  Ανεπίδευτοι μαθήσεως.  Τα ξέρουμε όλα.  Δεν φροντίζουμε να δώσουμε σωστή τροφή στο δικό μας τέλειο υπολογιστή.  Στο αεροπλάνο οι οδηγίες λένε: "Σε περίπτωση αποσυμπίεσης της καμπίνας, οι γονείς πρώτα να φορέσουν τη δική τους μάσκα και μετά να βοηθήσουν τα παιδιά τους να βάλουν τη δική τους."
Ο David Schwartz λέει:  "Ένα μυαλό που θρέφεται μόνο από τον εαυτό του πολύ συχνά υποσιτίζεται, γίνεται αδύναμο και ανίκανο να δημιουργήσει προοδευτική σκέψη.  Οι άλλοι μας δίνουν μια υπέροχη πνευματική τροφή."

      Δυστυχώς οι περισσότεροι έχουμε προγραμματίσει λάθος τους υπολογιστές μας.  Τα καλά νέα είναι πως αν μια εθνική οδός χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο, συρρικνώνεται.  Σιγά σιγά μετατρέπεται σε μονοπάτι.  Το οδόστρωμα διαβρώνεται και αρχίζουν να φυτρώνουν χόρτα.  Μετά από καιρό τίποτα δεν θυμίζει πως υπήρχε εκεί μια εθνική οδός.  Μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις αρνητικές εθνικές οδούς με θετικά μονοπατάκια.  Αλλά αυτό θα είναι το θέμα της επόμενης ανάρτησης.

      Όσο αναπτύσσεται η τεχνολογία και ο ανταγωνισμός στο χώρο εργασίας και γενικά στο εμπόριο γίνεται όλο και μεγαλύτερος, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να βοηθήσουμε τα νέα παιδιά, δίνοντάς τους όλα τα εφόδια για να επιβιώσουν.  Το κόστος είναι πολύ μεγάλο για όσους αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν.  Αυτό θα συμβεί από τη βάση αξιών που παίρνουν από τους γονείς.  Αν οι γονείς είμαστε εγωιστές και δεν παραδεχόμαστε ότι ο κόσμος και η πληροφόρηση τρέχει με ταχύτητα φωτός και μας έχει προσπεράσει και χρειαζόμαστε να είμαστε ανοιχτοί στη μάθηση και στην αλλαγή απλά καταδικάζουμε τα παιδιά μας.  Επειδή αγαπάμε πιο πολύ τον εαυτούλη μας.  Δεν θέλουμε να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας.  Χρειάζεται να δεχτούμε πως δεν είμαστε παντογνώστες έτσι ώστε να δώσουμε περιθώρια στον εαυτό μας να διδαχτούμε.  Τι μπορείς να διδάξεις κάποιον με κλειστό μυαλό που τα ξέρει όλα;

      Κάποιος είπε "Ένα μυαλό είναι όπως ένα αλεξίπτωτο.  Για να λειτουργεί σωστά πρέπει να είναι ανοιχτό". 

      Την επόμενη φορά θα γράψω για "εκκούσια πλύση εγκεφάλου".  Πώς μπορούμε ξεπλύνουμε την αρνητική σκέψη και να στρώσουμε τις θετικές εθνικές οδούς μέσα στους νευρώνες του τέλειου υπολογιστή μας.